Jamno

17 October 2011r.

Wieś położona w pobliżu południowego brzegu jeziora Jamno, naprzeciw Mielna, w odległości (szosą) 13 km od Mielna. Niegdyś osada rybacka. Stanowi typową owalnicę, gdzie zagrody usytuowane są wokół owalnego placu, dziś częściowo zabudowanego. Ten typ zabudowy wsi jest charakterystyczny dla Pomorza Środkowego, stanowi relikt słowiańskiej przeszłości i spełniał między innymi funkcje obronne. Pierwsze wzmianki o wsi Jamno pochodzą z dokumentu fundacyjnego klasztoru cystersek w Koszalinie z 1278 roku. Klasztorowi powierzono patronat nad kościołem w Jamnie. W 1331 roku z nadania biskupa kamieńskiego wieś przeszła na własność miasta Koszalina. Mieszkańcy Jamna — rdzenni, słowiańscy Pomorzanie bardzo długo opierali się germanizacji i zachowali wyraźną odrębność etniczną. Przyczyniły się do tego wyjątkowo trudne warunki terenowe, otoczenie jeziorem, strumykami i mokradłami. Dawało to swoiste zamknięcie i uodpornienie wsi na wpływy zewnętrzne. W wiekach XVIII i XIX, a nawet jeszcze w latach trzydziestych naszego stulecia, naukowcy i administracja niemiecka, zwracali wielokrotnie uwagę na odrębności języka, budownictwa, obyczajów, strojów, a nawet cech fizycznych mieszkańców Jamna i pobliskiego Łabusza. Pisali o tych sprawach między innymi Rudolf Virchow — niemiecki uczony słowiańskiego pochodzenia oraz z Poznania. Badania nad kulturą jamneńską trwają zresztą do dziś, a w Muzeum Okręgowym w Koszalinie w miniskansenie istnieje stała wystawa kultury materialnej, jamneńskiej.