Wakacje w Polsce

wczasy, wakacje, urlop

Jamno

17 October 2011r.

Wieś położona w pobliżu południowego brzegu jeziora Jamno, naprzeciw Mielna, w odległości (szosą) 13 km od Mielna. Niegdyś osada rybacka. Stanowi typową owalnicę, gdzie zagrody usytuowane są wokół owalnego placu, dziś częściowo zabudowanego. Ten typ zabudowy wsi jest charakterystyczny dla Pomorza Środkowego, stanowi relikt słowiańskiej przeszłości i spełniał między innymi funkcje obronne. Pierwsze wzmianki o wsi Jamno pochodzą z dokumentu fundacyjnego klasztoru cystersek w Koszalinie z 1278 roku. Klasztorowi powierzono patronat nad kościołem w Jamnie. W 1331 roku z nadania biskupa kamieńskiego wieś przeszła na własność miasta Koszalina. Mieszkańcy Jamna — rdzenni, słowiańscy Pomorzanie bardzo długo opierali się germanizacji i zachowali wyraźną odrębność etniczną. Przyczyniły się do tego wyjątkowo trudne warunki terenowe, otoczenie jeziorem, strumykami i mokradłami. Dawało to swoiste zamknięcie i uodpornienie wsi na wpływy zewnętrzne. W wiekach XVIII i XIX, a nawet jeszcze w latach trzydziestych naszego stulecia, naukowcy i administracja niemiecka, zwracali wielokrotnie uwagę na odrębności języka, budownictwa, obyczajów, strojów, a nawet cech fizycznych mieszkańców Jamna i pobliskiego Łabusza. Pisali o tych sprawach między innymi Rudolf Virchow — niemiecki uczony słowiańskiego pochodzenia oraz z Poznania. Badania nad kulturą jamneńską trwają zresztą do dziś, a w Muzeum Okręgowym w Koszalinie w miniskansenie istnieje stała wystawa kultury materialnej, jamneńskiej. We wsi znajduje się czternastowieczny kościół gotycki, ale znacznie przebudowany i rozbudowany w latach 1737 i 1923. W latach 1923—1927 otrzymał nową polichromię stropu o motywach kaszubskich. Kościół jest murowany, oszkarpowany, z ostrołukowymi oknami i drzwiami. Od strony zachodniej ma trzykondygnacyjną wieżę, zakończoną dachem namiotowym, cebulastym hełmem ze sterczyną, kulą i krzyżem. Wewnątrz kościoła znajdują się zabytki: ambona barokowa z początków XVIII wieku, z malowanymi postaciami świętych na płycinach; ołtarz barokowy z XVIII wieku; chrzcielnica z XVIII wieku; żyrandol z 1702 roku i krucyfiks z drugiej połowy XIV wieku. We wsi zachowało się również kilka zabudowań z XIX wieku. Między innymi budynek bramny, stodoła i piekarnia (nr 27), budynek mieszkalno-gospodarczy z 1837 roku (nr 97), stodoły i budynki gospodarcze (nr nr 13, 20, 24, 25). Większość budynków ma konstrukcję szachulcową, drewniany, belkowy szkielet i ściany wypełnione poślednimi materiałami, co było prawie regułą w tutejszym budownictwie ludowym. We wsi znajduje się sklep spożywczo-przemysłowy oraz przystanek PKS — połączenie autobusowe z Koszalinem i Łabuszem. Łabusz Wieś położona 3 km na północ od wsi Jamno, nad południowym brzegiem jeziora Jamno. Jest również owalnicą. Ma przeszłość, prawie identyczną, jak Jamno. Tu także długo zachowały się słowiańskie pozostałości. W Łabuszu pozostało kilka budynków stanowiących przykłady słowiańskiego, ludowego budownictwa. Na szczególną uwagę zasługuje zagroda nr 6 — jeden z ostatnich przykładów budownictwa jamneńskiego. Część elementów tej zagrody z typowym budynkiem bramnym pochodzi z końca XVIII wieku. Sama chałupa została wzniesiona w XIX wieku. Z 1821 roku jest stodoła w zabudowaniach nr 3. Budynek bramny w zagrodzie nr 4 ma na belce nad wjazdem wyryty rok 1849. Z Łabusza można udać się nad brzeg pobliskiego jeziora Jamno. Stamtąd widok na przeciwległy brzeg, gdzie leżą— Mielno i Unieście. Brzegi porośnięte są trzcinami, trudno dostępne. Kąpiel w jeziorze niedozwolona. W Łabuszu znajduje się wiejski sklep spożywczo-przemysłowy oraz przystanek PKS, skąd połączenia do Jamna i Koszalina.

ocena 4/5 (na podstawie 13 ocen)

wycieczki, Koszalin, Jamno, Łabusz, Kaszuby